Gokken, of het nu gaat om loterijen, krasloten, casino spellen, bingo, fruitmachines, poker of sportweddenschappen is toegankelijker dan ooit tevoren. Voor de meeste mensen is gokken een recreatieve activiteit. Maar voor een aanzienlijke minderheid kan het zich ontwikkelen het zich tot een probleem.
Uit recent wetenschappelijk onderzoek blijkt dat gokverslaafden veel gemeen hebben met drugs- en alcoholverslaafden. Denk hierbij aan gedrag van deze personen en hun hersenactiviteit.
Gokverslaving is een gedragsverslaving
Gokstoornis verwijst naar de oncontroleerbare drang om te gokken, ondanks ernstige persoonlijke gevolgen. Probleem met gokken kan van invloed zijn op iemands relaties, financiële situatie en fysieke en mentale gezondheid. Toch is het pas onlangs erkend als een verslaving.
Probleemgokken werd voor het eerst geclassificeerd als een psychiatrische stoornis in 1980. In 2013 werd het omgedoopt tot “gokstoornis” en verplaatst naar de categorie drugsgerelateerde en verslavende aandoeningen, die alcohol- en drugsverslavingen omvat. Gokverslaving was ineens een begrip.
Er is een groeiend aantal neurowetenschappelijke en psychologische onderzoeken. Deze onderzoeken suggereren dat gokken met een probleem vergelijkbaar is met drugsverslaving.
Jon Grant, die verslaving bestudeert aan de Universiteit van Chicago, omschrijft het als volgt:
“Mensen zullen op een gegeven moment gewend raken aan het gokken en moeten gokken met grotere weddenschappen en riskantere gokopties.
Wanneer mensen proberen te stoppen, gaan ze door terugtrekking, met slapeloosheid, opwinding, prikkelbaarheid en een gevoel van ongemak, vergelijkbaar met wat we zien bij sommige stoornissen in middelenmisbruik.”
Er kunnen enkele algemene genetische of hersenverschillen zijn bij mensen die meer geneigd zijn om verslavingen te ontwikkelen, zegt Petry. Onderzoek toont bijvoorbeeld aan dat probleemgokkers en drugsverslaafden veel van dezelfde genetische aanleg delen voor impulsiviteit en beloningszoekend gedrag.
